2020 – 2021
Een serie fotografische tweeluiken met twee thema’s uit de beeldende kunst: Het stilleven en het naakt
De werken hebben allemaal dezelfde uitgangspunten:
kwetsbaarheid – schoonheid – vergankelijkheid
Waar het stilleven tegenwoordig in populariteit lijkt te winnen, komt het naakt maar niet uit de taboesfeer . Sterker nog, mede door de gekuiste versies ervan op social media lijkt het taboe alleen maar groter te worden. Als er al naakt getoond wordt daar, zijn het jonge, strakgetrokken lijven met te ronde borsten en billen..
Onrealistisch
Naakten van oudere vrouwen zijn al helemaal taboe. Het lijkt er op dat niemand geconfronteerd wil worden met ouder worden.. Iedereen wil wel oud worden, maar er niet uit oud zien, of zich oud voelen..
Ook wordt naakt vaak geassocieerd met erotiek. Voor mij staat naakt eerder voor kwetsbaarheid, puurheid en in dit geval ( daar het zelfportretten zijn ) voor vergankelijkheid, want ik ben niet meer jong en strak..
Realistisch
Ik probeer in mijn werk de grens op te zoeken van wat mooi is en niet mooi.
Waarom is iets (niet) mooi? En waarom is dat zo belangrijk? En wie bepaald eigenlijk wat mooi is?
Ik haal mijn inspiratie vaak uit de kunstgeschiedenis. Invloeden van schilders (Mankes) en fotografen ( Horst p Horst, Mapplethorpe, Man Ray ) zijn dan ook terug te vinden in dit werk.
Vooral het werk van Mankes was bepalend voor mijn stillevens. Het pure minimalistische en kwetsbare in zijn werk is een grote inspiratiebron. Ooit heeft iemand geschreven dat de stillevens van Mankes een soort zelfportretten van hem zijn. Dt zinnetje bracht voor mij alles samen: de voorliefde voor stillevens en mijn project ‘het naakt/mijn lijf’ waar ik al jaren mee bezig ben, maar nog geen vorm aan wist te geven
